Blogi Truchtaczy

Pomysł na wyjazd zrodził się już w drodze powrotnej z Florencji (listopad 2016). W samolocie przeglądaliśmy katalog z największymi europejskimi maratonami i nasz wzrok przyciągnął futurystyczny widok mety maratonu w Walencji. Ostatnie 200m biegu poprowadzone zostało po niebieskiej macie ułożonej na wodzie, a tak naprawdę na betonowej ścieżce oddzielającej dwa baseny z lazurową wodą. Miasteczko maratońskie z metą i startem ulokowane jest w centrum wystawieniczo-targowym, widocznym z daleka ze względu na dominującą nad otoczeniem, nowoczesną architekturę hal i przyległego parku.

Tegoroczne przygotowania rozpoczęliśmy planowo, od stycznia. Stopniowo zwiększaliśmy obciążenia i dystans, tradycyjnie już areną treningową stał się niezastąpiony eweliński las, ze swoimi wydmami, górkami i wieloma innymi atrakcjami przyrodniczymi.

Jak zwykle w przypadku zagranicznego maratonu, przygotowania do niego zaczęliśmy kilka miesięcy wcześniej. Nie chodzi tu o czysto sportowe sprawy, lecz o logistykę związaną z zapisami, wypełnieniem różnego rodzaju wymogów formalnych, zarezerwowaniem noclegów czy rzecz najbardziej kosztowną – podróż. Długo myśleliśmy jaki maraton wybrać, chcieliśmy by koniecznie był to bieg na południu Europy. Rozważaliśmy wyprawę do Rzymu, Florencji, Lizbony i Barcelony, aż wreszcie Mariusz odkrył mało znany, choć dość duży maraton z Nicei do Cannes.

Ten bieg rozpoczął się dla mnie pewnego pięknego zimowego dnia. Było to tuż po Nowym Roku, kiedy Mirek zadzwonił i zapytał, czy biegniemy Rzeźnika. Namyślałem się  … właściwie to nic się nie namyślałem, bo od czasu kiedy pierwszy raz usłyszałem o tym biegu, obiecałem sobie, że kiedyś to zrobię. Kiedy odłożyłem słuchawkę, przyszły pierwsze wątpliwości, może jednak za wcześnie się zdecydowaliśmy, to przecież prawdziwy ultramaraton górski, legendarny, bo najtrudniejszy bieg w Polsce. Radość przeplatała się więc z niepewnością, bo nigdy wcześniej nie miałem przed sobą tak trudnego zadania.

To miało być nasze lekkie przetarcie, pierwsze spotkanie i pierwsze doświadczenia z biegami górskimi. Razem z Jakubem zdecydowaliśmy się na start, bo ja czułem nieodpartą potrzebę zmierzenia się z górami przed bieszczadzką rzeźnią, a kolega musiał zaliczyć ten bieg, który był jednocześnie jego kwalifikacją do Biegu Granią Tatr.

Mieliśmy sobie w tym roku odpuścić zagraniczne starty, aż tu "nagle" jeden z nas zapragnął z hukiem wejść w czwartą dekadę swojego życia i uczcić ten fakt biegając możliwie daleko od własnego domu. Rozważaliśmy maratony we Florencji, Turynie i Nicei. Ostatecznie zwyciężyła Francja i największy z trzech biegów, którego trasa prowadzi nadmorskimi bulwarami z Nicei do Cannes. Jak wygląda Francuska Riviera po sezonie i jak prezentuje się sam bieg, popatrzcie

Ciężko było jako jakoś pozbierać się na ten wyjaz i bieg. Radość z biegania opuściła mnie nagle po Maratonie Warszawskim na którym nie wiedzieć czemu męczyłem się niemiłosiernie. Nie wnikając w szczegóły czułem się jak debiutant dostający srogie lanie - no właśnie, tylko za co?

Pomysł wyjazdu na maraton w Hanowerze narodził się w głowie mojego szwagra Roberta już wiosną 2011, tuż po moim pierwszym, wymęczonym debiucie na tym dystansie w Krakowie. Wtedy zrezygnowałem, bo wiedziałem już, że same chęci i silna wola nie wystarczą, by godnie i z jakąkolwiek satysfakcją zaprezentować się w takim starcie.

Wg opublikowanych przez Newsweek badań naukowych, już nawet JEDNA GODZINA BIEGANIA TYGODNIOWO statystycznie wydłuża życie o 6 lat.

Biegajmy więc... I miejmy nadzieję, że z naszych emerytur będzie nas stać na wpisowe do kolejnych edycji AKP. 

Jako pierwszy Truchtacz biorący udział w tym wydarzeniu pozwolę sobie na napisanie kilku słów o biegu i jego atmosferze.